آیه 1 سوره جن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقالُوا إِنَّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً «1»

جلد 13 - صفحه 340

قُلْ أُوحِيَ إِلَيَ‌: بگو اى پيغمبر به امت خود، وحى كرده شد به من، أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِ‌: آنكه شنيدند قرآن را در بطن نخله، گروهى از جنيان كه از ده كمتر و از سه بيشتر بودند.

بيان: جن- اجسام لطيفه هستند، براى آنها حركات سريعه، و قادر بر اعمال قويه، و براى آنها عقل و فهم، و جريان نمايند در اجسام بنى آدم مانند خون، و متشكل شوند به اشكال مختلفه و صور متنوعه.

كفعمى رحمه اللّه فرمايد: عرب جن را مراتبى نامند. جنس آن را جن، و اگر ساكن با مردم شوند عامر، و اگر متعرض اطفال شوند ارواح. پس اگر خبيث باشند، شيطان خباثت زياد باشد مارد؛ و اگر قوه زياد گردد، عفريت نامند.

و روايت شده از حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم كه خلق فرمود خدا جن را پنج صنف: 1- مانند باد در هوا، 2- صنف مار، 3- عقارب، 4- صنف حشرات زمين، 5- صنف مانند بنى آدم، بر آنها حساب و عقاب باشد «1» بنابراين جن وجود خارجى دارند، نه آنكه صرف خيال و توهم باشد چنانچه بعضى گمان كرده‌اند.

فَقالُوا إِنَّا سَمِعْنا: پس گفتند به قوم خود، بدرستى كه ما شنيديم‌ قُرْآناً عَجَباً:

كتابى و كلامى عجيب و بديع كه ميان كلام مردمان است، در حسن نظم و دقت معنى، و كسى انشائى مثل آن نديده و بر آن قدرت ندارد.

«1»- سفينة البحار، جلد 1، صفحه 186.

جلد 13 - صفحه 341

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقالُوا إِنَّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً «1» يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً «2» وَ أَنَّهُ تَعالى‌ جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً «3» وَ أَنَّهُ كانَ يَقُولُ سَفِيهُنا عَلَى اللَّهِ شَطَطاً «4»

وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِباً «5» وَ أَنَّهُ كانَ رِجالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزادُوهُمْ رَهَقاً «6» وَ أَنَّهُمْ ظَنُّوا كَما ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَداً «7» وَ أَنَّا لَمَسْنَا السَّماءَ فَوَجَدْناها مُلِئَتْ حَرَساً شَدِيداً وَ شُهُباً «8» وَ أَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْها مَقاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهاباً رَصَداً «9»

وَ أَنَّا لا نَدْرِي أَ شَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً «10»

ترجمه‌

بگو وحى شد بمن كه گوش دادند گروهى كمتر از ده نفر از جنّ پس گفتند همانا ما شنيديم قرآنى را كه شگفت آور است‌

هدايت ميكند بصلاح و صواب پس ايمان آورديم بآن و شريك قرار نميدهيم براى پروردگارمان كسى را

و بآن كه برتر و بالاتر است مقام عظمت پروردگار ما نگرفت همسرى و نه فرزندى‌

و بدرستيكه ميگفت نادان ما بر خدا سخنى دور از صواب‌

و بدرستيكه ما گمان كرديم كه هرگز نميگويند انس و جن بر خدا دروغى را

و بدرستيكه بودند مردانى از انس پناه ميبردند به مردانى از جن پس افزودند آنها را سر كشى‌

و بدرستيكه آنها گمان كردند همچنانكه گمان كرديد كه هرگز بر نمى‌انگيزد خدا كسى را

و بدرستيكه ما نزديك شديم بآسمان پس يافتيم آنرا كه پر شده از نگهبانانى سخت و تيرهاى آتشى‌

و بدرستيكه ما مى‌نشستيم از آن در نشيمنها براى شنيدن پس هر كه گوش دهد اكنون مييابد براى خود تير آتشين را مترصد سوزاندن‌

و بدرستيكه‌

جلد 5 صفحه 284

ما نميدانيم آيا بدى خواسته شده براى كسانى كه در زمينند يا خواسته است براى آنان پروردگارشان خير و صلاح را.

تفسير

شأن نزول اين سوره شريفه در سوره احقاف ذيل آيه و اذ صرفنا اليك نفرا من الجنّ و آيات بعد گذشت و اجمال آن اين است كه در خارج از مكّه معظمه يك شب كه حضرت ختمى مرتبت مشغول بتلاوت قرآن بود جماعتى از جنّيان كه عدد آنها از ده نفر كمتر بود گوش دادند و ايمان آوردند و رفتند قوم خودشان را دعوت باسلام نمودند و بعدا خدمت پيغمبر خاتم رسيدند و قبول اسلام كردند و شرائع دين را از آنحضرت آموختند و اين سوره نازل شد تا آخر و خداوند قول آنها را حكايت فرمود و بعدا هم خدمت حضرت ميرسيدند و احكام اسلام را از امير المؤمنين عليه السّلام ميآموختند و آنها مؤمن و كافر و ناصب و يهود و نصارى و مجوس دارند و اجسام آنها لطيف و خفيف است و اشكال و صور اصليّه آنها مخالف با صور انسان و ملائكه است و قدرت دارند كه خود را بأشكال مختلفه در آورند و در اجسام نفوذ نمايند و خود را بزرگ و كوچك كنند و خصوصيّات احوال آنها زياد است كه مجال ذكر آن نيست اجمالا آنكه موجوداتى هستند از انظار مخفى و داراى عقل و شعور و ادراك و مكلّف بتكاليفى و پيغمبر خاتم مبعوث بر آنها هم بوده و خداوند به پيغمبر خود ميفرمايد بگو وحى شد از جانب خداوند بمن كه استماع نمودند و گوش دادند قرائت تو را جمعى از طائفه جنّ پس گفتند ما شنيديم قرآنى را كه عجب آور بود چون نه نظم بود و نه نثر و در نهايت فصاحت و بلاغت بود بطوريكه كسى قادر براتيان بمثل آن نيست و از جهات عديده معلوم ميشد كلام خدا است و هدايت ميكند مردم را بحق و صواب و صلاح خودشان پس ايمان آورديم بآن و ديگر براى خداوند يگانه شريك قرار نميدهيم احديرا هرگز و معتقد شديم كه خداوند بلند و رفيع است مقام عظمت و جلال او از شريك چون جدّ بمعناى عظمت و جلال استعمال شده ولى مستفاد از اخبار ائمه اطهار آنستكه جدّ بمعناى بخت است و مناسب با مقام ربوبى نيست و جنّيان از روى نادانى سخنى گفتند و خداوند آنرا نقل فرموده ولى براى خود نپسنديده است و دانستيم كه او همسر و اولاد ندارد

جلد 5 صفحه 285

و نيز معتقد شديم كه كسيكه ميگويد خدا شريك و فرزند دارد از ما اجنّه يا شيطان كه گفته‌اند مراد از سفيه او است بى‌خرد و نادانى است كه سخنى ناحق و ناروا گفته و اينكه تاكنون ما پيروى از آن سفيه مينموديم براى اين بود كه گمان نميكرديم كسى از انس و جنّ افترا بخدا به بندد و تقليد ميكرديم تا وقتى كه يقين پيدا كرديم كه خدا شريك و همسر و اولاد ندارد تا اينجا مسلّما كلام جنّيان است و از اينجا تا دو آيه محتمل است كلام آنها باشد كه با يكديگر صحبت ميداشتند و محتمل است كلام مستقلّى از خدا و در هر حال جزء وحى الهى است كه به پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم شده و لذا قرائت مشهوره و أنّه بفتح است و قمّى ره از امام باقر عليه السّلام در تفسير آيه بعد نقل نموده كه بعضى از مردم ميرفتند نزد كاهنى كه شيطان باو وحى مينمود و ميگفتند بگو بشيطانت فلانى بتو پناه آورده و بنابر اين مراد آنستكه سابقا بعضى از مردان انسى پناه ميبردند بمردان جنّى پس موجب مزيد نخوت و سركشى جنّيان شد و قمّى ره رهقا را بخسرانا تفسير فرموده و نقل نموده كه جنّيان نازل ميشدند بر جماعتى از مردمان و خبر ميدادند بآنها اخباريرا كه شنيده بودند از آسمان پيش از ولادت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و كهانت كاهنان از اين راه بود و بنى آدم مانند شما جنّيان يا جنّيان مانند شما بنى آدم گمان كردند كه خدا ديگر پيغمبرى نميفرستد يا گمان كردند كه احدى از مردگانرا مبعوث نميفرمايد براى حساب و جزاء و هر دو احتمال باطل است چون پيغمبر آخر الزّمان آمده و ميگويد خدا مردم را مبعوث ميفرمايد در روز قيامت باز سخن جنّيان است كه ميگويند ما با آسمان تماس گرفتيم يعنى نزديك بآن شديم پس ديديم اوضاع آسمان ديگر گون شده حرّاس و پاسبانان قوى الهى و تيرهاى آتشين آنجا را پر كرده و كاملا مراقبت مينمايند كه ما وارد نشويم ما سابقا در اطراف آسمان جاى‌هائى خالى از نگهبان براى خودمان تهيّه نموده بوديم كه بنشينيم و مترصّد اخبار سماوى باشيم و آنرا بشنويم و بيائيم بكاهنان خبر دهيم ولى الآن طورى شده كه اگر كسى بخواهد بسخنان ملائكه گوش دهد فورا شهاب ثاقب كه تير آتشين الهى است و مترصّد او ميباشد ميسوزاندش و شرح اين قسمت در سوره حجر و الصّافات گذشت و در

جلد 5 صفحه 286

احتجاج از امام صادق عليه السّلام حديثى در اين باب نقل نموده كه خلاصه‌اش آنستكه شياطين قبل از اين در آسمان راه پيدا ميكردند و بعضى از اخبار سماوى را به استراق سمع اخذ و براى كاهنان نقل مينمودند و گاهى هم از خودشان بر آن اضافه ميكردند و حق و باطل مخلوط ميشد و چون خدا خواست چيزى شبيه بوحى در زمين نباشد از اخبار سماوى تا مردم در شبهه نيفتند و حجّت بر آنها تمام گردد منع فرمود آنرا بنجومى كه رجومند براى شياطين و كهانت منقطع گرديد و نيز جنّيان گويند ما نميدانيم خدا از اين تغيير وضع آسمان چه اراده كرده نسبت باهل زمين ميخواهد روابط زمين را از آسمان قطع كند چون پيغمبر خاتم آمده و مردم ايمان باو نياورده‌اند يا ميخواهد وحى منحصر باو باشد و كلام حق با باطل مخلوط نگردد و مردم بتوسط او مورد رحمت شوند و بعضى گفته‌اند مراد آنستكه اين تغيير وضع آسمان براى آمدن پيغمبر خاتم شده و نميدانيم مراد خدا از فرستادن او آنستكه مردم را عذاب كند بسبب مخالفت با او يا هدايت و رحمت نمايد آنان را بمتابعت و اطاعت او و اللّه اعلم.

بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيم‌ِ

قُل‌ أُوحِي‌َ إِلَي‌َّ أَنَّه‌ُ استَمَع‌َ نَفَرٌ مِن‌َ الجِن‌ِّ فَقالُوا إِنّا سَمِعنا قُرآناً عَجَباً «1»

بفرما بقوم‌ ‌که‌ وحي‌ ‌شده‌ بسوي‌ ‌من‌ بدرستي‌ ‌که‌ استماع‌ كردند جماعتي‌ ‌از‌ طائفه جن‌ و رفتند بساير اجنه‌ خبر دادند ‌که‌ ‌ما شنيديم‌ آيات‌ شريفه قرآن‌ ‌را‌ و تعجب‌ كرديم‌ ‌از‌ فصاحت‌ و بلاغت‌ ‌او‌.

قُل‌ أُوحِي‌َ وحي‌ الهي‌ رسيد ‌به‌ پيغمبر (ص‌). نظر ‌به‌ اينكه‌ طايفه‌ جن‌ و ملك‌

جلد 17 - صفحه 222

بصورت‌ اصليه‌ ‌خود‌ مشاهد انسان‌ نميشوند چنانچه‌ ميفرمايد ‌در‌ حق‌ شيطان‌: إِنَّه‌ُ يَراكُم‌ هُوَ وَ قَبِيلُه‌ُ مِن‌ حَيث‌ُ لا تَرَونَهُم‌ اعراف‌ آيه 26. حضرت‌ ‌رسول‌ و ‌لو‌ بعلم‌ باطني‌ و نظر قلبي‌ ميديد لكن‌ بنظر ظاهر ‌آنها‌ ‌را‌ مشاهده‌ نفرمود و ‌اگر‌ ميفرمود آمدند نزد ‌من‌ ميگفتند ‌شما‌ چگونه‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ديديد لذا ميفرمايد: قُل‌ أُوحِي‌َ إِلَي‌َّ و شايد سر اينكه‌ ميفرمايد: وَ إِنَّه‌ُ لَتَنزِيل‌ُ رَب‌ِّ العالَمِين‌َ نَزَل‌َ بِه‌ِ الرُّوح‌ُ الأَمِين‌ُ عَلي‌ قَلبِك‌َ لِتَكُون‌َ مِن‌َ المُنذِرِين‌َ شعراء آيه 192 ‌الي‌ 194 همين‌ ‌باشد‌ ‌که‌ تعبير بقلبك‌ فرموده‌ و الا جبرئيل‌ بصور مختلفه‌ ‌بر‌ حضرتش‌ نازل‌ ميشد و حضرت‌ مشاهده‌ ميكرد، و طايفه جن‌ ‌هم‌ ممكن‌ ‌است‌ بصور مختلفه‌ ‌خود‌ ‌را‌ نشان‌ دهند.

انه‌ ضمير ضمير شأن‌ ‌است‌.

استَمَع‌َ نَفَرٌ مِن‌َ الجِن‌ِّ استماع‌ قرآن‌ ‌در‌ موقعي‌ ‌که‌ حضرت‌ ‌بر‌ قوم‌ تلاوت‌ ميفرمود، نفر عده‌ ‌از‌ جن‌ ‌که‌ عدد ‌آنها‌ چه‌ ‌بود‌ بيان‌ نفرموده‌ حاضر بودند و استماع‌ ميكردند و درك‌ كردند ‌که‌ ‌اينکه‌ قرآن‌ معجزه بزرگي‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌از‌ عهده جن‌ و انس‌ خارج‌ ‌است‌ ‌که‌ ميفرمايد: قُل‌ لَئِن‌ِ اجتَمَعَت‌ِ الإِنس‌ُ وَ الجِن‌ُّ عَلي‌ أَن‌ يَأتُوا بِمِثل‌ِ هذَا القُرآن‌ِ لا يَأتُون‌َ بِمِثلِه‌ِ وَ لَو كان‌َ بَعضُهُم‌ لِبَعض‌ٍ ظَهِيراً بني‌ اسرائيل‌ آيه 90.

فَقالُوا بطوائف‌ ديگر ‌از‌ اجنه‌.

إِنّا سَمِعنا ابتدا ميفرمايد: استمع‌ حال‌ ميفرمايد: سمعنا ‌براي‌ ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ سماع‌ فرع‌ استماع‌ ‌است‌ بايد اولا گوش‌ فرا داد و توجه‌ نمود و بقول‌ ‌ما دل‌ داد ‌تا‌ سپس‌ شنيد.

قُرآناً عَجَباً قرآن‌ مجيد موجبات‌ تعجب‌ ‌در‌ دنيا ‌بر‌ تمام‌ افراد جن‌ و انس‌ بسيار دارد ‌که‌ ‌تا‌ كنون‌ همچو كتابي‌ جامعي‌ نيامده‌ و نخواهد آمد و ‌ما معجزه‌ بودن‌ ‌اينکه‌ قرآن‌ ‌را‌ ‌در‌ مقدمه همين‌ تفسير جلد اول‌ بيان‌ كرده‌ايم‌ و امتياز ‌او‌ ‌را‌ ‌از‌ ساير معجزات‌ و ساير كتب‌ سماويه‌ بيان‌ كرده‌ايم‌.

]

(آیه 1)- ما قرآن عجیبی شنیده‌ایم! در این آیه می‌فرماید: «بگو: به من وحی شده که جمعی از جنّ به سخنانم گوش فرا داده‌اند، سپس گفته‌اند، ما قرآن عجیبی شنیده‌ایم ...» (قل اوحی الی انه استمع نفر من الجن فقالوا انا سمعنا قرآنا عجبا).

این آیه به خوبی نشان می‌دهد که طایفه «جنّ» دارای عقل و شعور و فهم و درک، و تکلیف و مسؤولیت، و آشنائی به لغت، و توجه به فرق بین کلام اعجاز و غیر آن دارند، همچنین خود را موظّف به تبلیغ حق می‌دانند، و مخاطب خطابهای قرآن نیز هستند.

آنها حق داشتند که قرآن را سخنی عجیب بشمرند، زیرا هم لحن و آهنگ آن عجیب است، و هم نفوذ و جاذبه‌اش، هم محتوا و تأثیرش عجیب است و هم آورنده آن که درس نخوانده بود و از امیین برخاست.